که نقش ازل بسته را کس ندید

ز هرچ آفرید است بالا و پست

ز نور خودش دیده بیدار کرد

ز چشم خرد هیچ پنهان نداشت

کز آن پرده چشم خرد باز بست

عصابه ز چشم خرد کرد باز

بدست خرد باز دادش کلید

وز آنجا خرد چشم بربسته بود

خرد را چو پرسی به دوره برد

حکایت مکن زو حکایت مخواه

که فرسنگ و منزل تواند شمرد

که اندیشه آنجا رساند کسی

چو نادیدنی بود ازو دیده بست

نوائی بر این پرده نتوان فزود

چگونه برون آمد از راه تنگ

که خارا شکافیست خضرا خرام

به کاخ من آمد ز گنبد فرود

سخن گفت با من به آواز نرم

حوالت مکن بر زبانهای لال

بر آن فیلسوفان چه بندی سخن

بر آن استخوانهای پوسیده مغز

شکینه بنه بر سر خوان خویش

نه بر انجمن فتنه بر انجمند

نه خاک آدمی بلکه خاکی نکوست

که هم مهره دزداست و هم مهره باز

دگر باره آرد برون از دهان

برآوردنش نیل با لاجورد

به فصل بهار آورد ناف مشک

ندانم که چون باز خواهد سپرد

نه در نیستی در پراکندگی است

گر آید فراهم بود دلپذیر

به سیماب جمع آورد خاک بیز

به سیماب دیگر ره آرد فراز

دگر باره جمعی بود می توان