اولین شخص گفت با بهرام

راست روشن به زخمهای درشت

وانچه بود از معاش و مرکب و چیز

هرکس از خوبی و جوانی او

چون من انگیختم خروش و نفیر

کو هواخواه دشمنان بود است

غوریی تند را اشارت کرد

بند بر پای من نهاد به زور

آن برادر به جور جان برده

کرده زندانیم کنون سالیست

شاه را چون ز گفت آن مظلوم

هر چه دستور ازو به غارت برد

کردش آزاد و دلخوشی دادش

کرد شخص دوم دعای دراز

گفت باغیم در کیائی بود

چون بساط بهشت سبز و فراخ

در خزان داده نوبهار مرا

روزی از راه آتشین داغی

میهمان کردمش به میوه و می

هر چه در باغ بود و در خانه

خورد و خندید و خفت و آرامید

چون زمانی به گرد باغ بگشت

گفت بر من فروش باغت را

گفتم این باغ را که جان منست

هرکسی را در آتشی داغیست

باغ پندار کان تست مدام

هر گهی کافتدت به باغ شتاب

و آنچه خیزد ز مطبخ چو منی

گفت ازین در گذر بهانه مساز

جهد بسیار شد به شور و به شر

عاقبت چون ز کینه شد سرمست

تا بدان جرم از جنایت خویش

وز پی آن که در تظلم گاه

کرد زندانیم به رنج وبال

شه بدو باغ دادو گشت آباد

گفت زندانی سوم با شاه

بنده بازارگان دریا بود

رفتمی گه گهی به دریا بار

چون شناسا شدم به دانائی

لؤلؤئی چندم اوفتاد به چنگ

آمدم سوی شهر حوصله پر

خواستم کان علاقه بفروشم

چون وزیر ملک خبر بشنید

خواند و از من خرید با صد شرم

چونکه وقت بها رسید فراز

من بها خواستم به غصه و درد

روزکی چندم از سیاه و سپید

واخر الامر خواند پنهانم

بر گناهم یکی بهانه شمرد

عوض عقد من که برد از دست

او ز من گوهر آوریده به چنگ

او درآورده در شکنج کلاه

شد سه سال این زمان که در بندم

شه ز گنج وزیر بد گوهر

چهارمین شخص با هزار هراس

مطربی عاشقم غریب و جوان

مهربان داشتم نوآیینی

مهرش از ماه روشنی برده

هیچ را نام کرده کین دهنست

خوبیش از بهار زیبا روی

گله گیلی کشان به دامانش

در ولایت درم خریده من

برده رونق به تیز بازاری

از من آموخته ترنم ساز

هر دو با یکدیگر به یک خانه

من بدو زنده دل چو شب به چراغ

روشن و راست همچو شمع از نور

شمع را در سرای خویش افروخت

چون بر آشفتم از جدائی او

بند بر من نهاد خنداخند

او عروس مرا گرفته به ناز

چار سالست کز ستمگاری

شاه حالی بدو سپرد کنیز

بر عروسیش داد شیر بها

شخص پنجم به شاه انجم گفت

من رئیس فلان رصد گاهم

شده شغلم به کشور آرائی

داده بود ایزدم به دولت شاه

از پی جان درازی شه شرق

از دعا زاد راه می کردم

خرم و تازه شهر و کوی به من

دادم از مملکت فروزی خویش

تنگدستان ز من فراخ درم

هر که زر خواست زرپذیر شدم

هیچ درمانده در نماند به بند

هر چه آمد ز دخل دهقانان

دخل و خرجی چنانکه باید بود

چون وزیر این سخن به گوش آورد

کد خدائیم را ز دست گشاد

گفت کین مال دست رنج تو نیست

یا به اکسیر کوره تافته ای

قسمت من چنانکه باید داد

هر معیشت که بنده داشت تمام

و آخر کار دردمندم کرد

پنج سال است تا در این زندان

شاه فرمود تا به نعمت و ناز

چون به شخص ششم رسید شمار

کرد بر شه دعای پیروزی

من یکی کرد زاده لشگریم

بنده هست از سپاهیان سپاه

خدمت شاه می کنم به درست

از پی دشمنان شه پیوست

شاه نان پاره ای به منت خویش

بنده آن نان به عافیت می خورد

خاص کردش وزیر جافی رای

بنده صاحب عیال و مال نداشت

چند ره پیش او شدم به نفیر

تا عیاری به عدل بنماید

یا چو اطلاقیان بی نانم

بانگ برزد به من که خامش باش

شاه را نیست با کس آزاری

دشمنی بر درش نیامد تنگ

پیشهٔ کاهلان مگیر بدست

توشه گر نیست بر زیاده مکوش

گفتم از طبع دیو رای بترس

منمای از کمی و کم رختی

تو همه شب کشیده پای به ناز

گر تو در ملک می زنی قلمی

تو قلم می زنی به خون سپاه

مستان از من آنچه شه فرمود

گرم شد کز من این خطاب شنید

گفت کز ابلهی و نادانی

گه به زرقم همی کنی تقلید

شاه را من نشانده ام بر گاه

سر شاهان به زیر پای منست

گر تولا به من نکردندی

این بگفت و دوات بر من زد

پس به دژخیم خونیان دادم

قرب شش سال هست بلکه فزون

شاه بنواختش به خلعت و ساز

چون لبش را به لطف خندان کرد

هفتمین شخص چون رسید فراز

گفت منک از جهان کشیدم دست

تنگدستی فراخ دیده چو شمع

عاقبت را جریده بر خوانده

از همه خورد و خواب بی بهرم

روز ناخورده کاب و نانم نیست

در پرستش گهی گرفته قرار

هر که را بنگرم رضا جویم

کس فرستاد سوی من دستور

گفت بر تو مرا گمان بدست

گفتم ای سیدی گمان تو چیست

گفت می ترسم از دعای بدت

کز سر کین وری و بدخوئی

زان دعای شبانه شبگیری

پیشتر زان کز آتش کینت

دست تو بندم از دعا کردن

زیر بندم کشید و باک نداشت

هفت سالم درین خراس افکند

بند بر دست من کمند زده

او فرو بسته از دعا دستم

او مرا در حصار کرده به فن

چون خدایم به رفق شاه رساند

شاه در بر گرفت زاهد را

گفت جز نکته ای که ترس خداست

لیک دفع دعا چنان نکنند

آن که آن بد به جای خود می کرد

تا دعای بدش به آخر کار

از تر و خشک هر چه داشت وزیر

زاهد آن فرش داده را بنوشت

گفت از این نقدها که آزادم

رقص برداشت بی مقطع ساز

رهروان آنگه آنچنان بودند

این گروه ار چه آدمی نسبند

تا می پخته یافتن در جام

پخته آنست کز چنین خامان