چون نگنجید در جهان تاجش

سر بلندیش راز پایه پست

گفت بر باد نه پی خاکی

پاس شب را ز خیل خانه خاص

سرعت برق این براق تراست

چونکه تیر یتاقت آوردم

مهد بر چرخ ران که ماه توئی

شش جهت را ز هفت بیخ برآر

بگذران از سماک چرخ سمند

عطر سایان شب به کار تواند

نازنینان مصر این پر کار

خیز تا در تو یک نظاره کنند

آسمان را به زیر پایه خویش

بگذران مرکب از سپهر بلند

شبروان را شکوفه ده چو چراغ

شب شب تست و وقت وقت دعاست

تازه تر کن فرشتگان را فرش

عرش را دیده برفروز به نور

تاج بستان که تاجور تو شدی

سر برآور به سر فراختنی

راه خویش از غبار خالی کن

تا به حق القدوم آن قدمت

چون محمد ز جبرئیل به راز

زان سخن هوش را تمامی داد

دو امین بر امانتی گنجور

آن امین خدای در تنزیل

آن رساند آنچه بود شرط پیام

در شب تیره آن سراج منیر

گردن از طوق آن کمند نتافت

برق کردار بر براق نشست

چون در آورد در عقابی پای

برزد از پای پر طاووسی

می پرید آنچنان کزان تک و تاب

هرچه را دید زیر گام کشید

وهم دیدی که چون گذارد گام؟

سرعت عقل در جهانگردی؟

بود باراهواریش همه لنگ

با تکش سیر قطب خالی شد

در مسیرش سماک آن جدول

چون محمد به رقص پای براق

راه دروازه جهان برداشت

می برید از منازل فلکی

ماه را در خط حمایل خویش

بر عطارد ز نقره کاری دست

زهره را از فروغ مهتابی

گرد راهش به ترکتاز سپهر

سبز پوشید چون خلیفه شام

مشتری را ز فرق سر تا پای

تاج کیوان چو بوسه زد قدمش

او خرامان چو باد شبگیری

هم رفیقش ز ترکتاز افتاد

منزل آنجا رساند کز دوری

سر برون زد ز مهد میکائیل

گشت از آن تخت نیز رخت گرای

همرهان را به نیمه ره بگذاشت

قطره بر قطره زان محیط گذشت

چون درآمد به ساق عرش فراز

سر برون زد ز عرش نورانی

حیرتش چون خطر پذیری کرد

قاب قوسین او در آن اثنا

چون حجاب هزار نور درید

گامی از بود خود فراتر شد

دید معبود خویش را به درست

دیده بر یک جهت نکرد مقام

زیر و بالا و پیش و پس چپ و راست

شش جهت چون زبانه تیز کند؟

بی جهت با جهت ندارد کار

تا نظر بر جهت نقاب نبست

جهت از دیده چون نهان باشد؟

از نبی جز نفس نبود آنجا

همگی را جهت کجا سنجد

شربت خاص خورد و خلعت خاص

جامش اقبال و معرفت ساقی

بامدارای صد هزار درود

هرچه آورد بذل یاران کرد

ای نظامی جهان پرستی چند

کوش تا ملک سرمدی یابی

عقل را گر عقیده دارد پاس