هیچ بودی نبوده پیش از تو

در نهایت نهایت همه چیز

انجم افروز و انجمن پیوند

مبدع و آفریدگار وجود

ای همه و آفریدگار همه

عاقلان جز چنین ندانندت

نه به صورت به صورت آرائی

زنده لیک از وجود تست حیات

هم نوا بخش و هم نوازنده

اول آغاز و آخر انجامست

و آخرالاخرین به آخر کار

بازگشت همه به تست به تو

بر درت نانشسته گرد زوال

تو خدائی و آن دیگر بادند

به یکی نکته کار بگشائی

قفل بر قفل بسته شد در او

روز را مرغ و مرغ را روزی

دو سرا پرده سپید و سیاه

سفته گوشان بارگاه تواند

هیچ کاری به حکم خود نکنند

خردی تابناکتر ز چراغ

بی خودست از تو و به جای خودست

گرد این کار و هم کی گردد

کس نداند که جای او به کجاست

چون رسد در تو وهم شیفته رای

همه جائی و هیچ جایت نه

با تو بیرون هفت بیرونیم

هم ز هیبت نکرده در تو نگاه

به مددهای فیض تو محتاج

نیست کس جز تو حال گردانی

هستی کس به ذات خود نبود

آتش لعل و لعل آتش رنگ

بر در تو زنند بردا برد

همه هیچند کرده کرده تست

که خود از نیک و بد زبون آید

کیقباد از منجمی زادی

که به گنجینه ره برد به قیاس

که نداند ستاره هفت از پنج

با یکایک نهفته های علوم

چون ترا یافتم ورق شستم

در خدا بر همه ترا دیدم

وز تنور تو هر کرا نانیست

وز در خلق بی نیازم کن

تو دهی رزق بخش جانوران

بر در کس نرفتم از در تو

من نمی خواستم تو می دادی

ز آنچه ترسیدنیست دستم گیر

تو مرائی جهان مراست همه

تو توانی رهاند باز رهان

در پذیرم که درپذیر توئی

بر تو پوشیده نیست راز کسی

تو بر آور که هم تو میدانی

با تو هم بی غرض بود نفسم

سخن آن به که با تو می گویم

با تو گویم بزرگوار شوم

به در کس مرانش از در تو

همتش را به تاج خرسندی

گرچه درویش تاجدار بود