ساقی بیار باده که شد مام روزگار

قحط الرجال بین که جوانان بی پدر

آنرا که در شمار نیارد کسش بقدر

مات پیاده ام که ز فرزین ربوده است

استر چو شد بدل بفرس نی شگفت اگر

شه گنج زر به پشت خر بارکش نهاد

گنج الحمار نیز رشتۀ یادگار ماند

می ننگری که سکۀ دولت چو گنج گاو

هرگز شنیدۀ که شود جزو دخل گنج

آری کلید گنج و گهر چون بخر رسید

عیبش مکن برات یخ ار میدهد بخلق

خالی مباد جاش که خوش در آبدار

نازم بر آن کسی ترو پشمین که گاه وضع

این شد امین سلطان و آن شد امین ملک

الحق سزد که عرش معلای سلطنت

ای باد اگر خطه ری بگذری ز من

شاها روا مدار که مردان شیر گیر

درگیر و دار معرکه شمشیر آبدار

درّی بدست کن که بکانی برد نسب

یخ گر چه آبدار بود جای در ناب

شه گر چه آفتاب جهانست فی المثل

لیک ار هزار سال بتابد بکان قبر

آرم ز شیخ پارس گواهی بدیمنثل

باران که در لطافت طبعش خلاف نیست

بیهوده این سخن ز حکیمان نکته سنج

از بیضۀ پیاز نیاید شمیم سیب

خر گر چه ابکش بود و کم خوراک لیک

دادی کلید ملک بدزدان خانگی

ایندزدد از طویله و آن دزدد از لبس

ای پور بی پدر که بخیرات رفتگان

وقتست کز متاع تو کامیانی فرنگ

شه کدخدات کرد و لیکن تو از خری

سیخی زدی بکون وزارت که تا ابد

خوش بر حریف سفله سپردی عروس ملک

یا رب به پشم ریش سفید امین ضرب

یا رب بپاس ذلت زوبین آتشین

تا جام آفتابه و یخدان و تنگ و لنگ

کشکول و کیسۀ نمک و چتر ترک بند

از لطف عام خویش از این انتخاب خوش