تو خصم بین که به یغما زره برد ز تنش

که بود جونش تن زلفهای پر شکنش

که خون چکد همه از چشم لالۀ دهنش

پر از شقایق و گلنار زخم بین چمنش

روا ندید به تن خصم جامۀ کهنش

شگفت بین که بریدند در دهن سخنش

صبابه یهده کردی ز خار و خس گفتنش

ز یوسفی که ثنا کرده گرگ پیرهنش

همین بخانم از او بود قانع اهرمنش

ز قصر شام سر آورد دود انجمنش

که بار قافله شد ارغوان یاسمنش

نبود در خور چوب جفا لب و دهنش

گهی به نیزه و گه بر درخت و گه لگنش

تطاولی که کشید از تو جسم ممتحنش