شورش روز قیامت بجهان برپا بود

در دل دایره چون نقطه پابرجا بود

و آنهمه صورت زیبا که در آن دیبا بود

با لب تشنه روان میشد و خود دریا بود

در بیابان بلا بی مدد و تنها بود

جان بکف در بر شه منتظر ایما بود

گر بعبرت نگری کشته آن صحرا بود

همه پروانۀ آنشمع جهان آرا بود

بر فرامین قضایای فلک طغرا بود

عدم هر دو جهان بسته بحرف لا بود

فرد و تنها بسوی رزمگه اعدا بود

نه بدان بوی صنوبر نه بدان بلا بود

لیلی سوخته پروانه بی پروا بود

خونز مجنون رود آری چو رگ از لیلا بود

قاف تا قاف جهان صوت همین عنقا بود

سرنوشت من از این نامه همین طغرا بود