چشم بر صیدم نیفکند آنشکار افکن دریغ

یکدمی نستاد تا بیند که چونسوزم بخویش

تند چون ابراز سر من دوش بگذشت و نگفت

گوشۀ ابروی او ایدل مقامی دلکش است

وصل دل برد از من و جان نیز بر بحران سپرد

اجر هر نوش لبی نیشی ز نازش در قفاست

دوش چوخالش کشیدم تنگ خوشخوش در کنار

دانۀ شادی فلک زینکهنه پرویزن به بیخت

با خیال صبح وصل عمرم بسر رفت و نزاد

عقل من بر بود از سر این منیژه وش عروس

نیرّا دوشیزه ای میگفت با آئینه دوش