این خودسری که زلف تو ایدلربا کند

زلف از کنار چاه زنخدان مگیر باز

گشتم اسیر غمزۀ طفلی که صید دل

مست است کرده ناوک مژگان بسینه راست

افتاده زاهدان بهم از بخل یکدگر

عاشق هزار جان بلب آرد ز انتظار

من جانسپار و غمزۀ شوخ تو جانستان

نیرّ تطاولی که به بیگانه کس نکرد