شب تاریک مرا روز جهان آرا بود

که اثر هیچ نبود از من و او تنها بود

قلم صنع که صورتگر این دیبا بود

ارغوان و سمن و نسترن و مینا بود

هر چه گویم قدموزونش از آن بالا بود

همه در آئینه صورت او پیدا بود

مردم دیدۀ من ماهی آندریا بود

او مرا ساقی گل پیکر و مه سیما بود

بار نسرین و گل و لاله که در صحرا بود

شهد الله که اگر باز دلی با ما بود

یا بهشتی که مرا لب بلب حورا بود