یاد موی توام از دیده بدر می نرود

آنکه گوید بسر آرم هوس زلف دراز

صدق پیش آر که دایم نرود عشوه بکار

منعم از گریه مفرمای ز دنباله دل

طعن مردم ز من و زلف تو در دست رقیب

سر هر راه که گیرم ز پی شکوه بعمد

خونبهائی ز لبت ده بشهیدان باری

عشق را می نرود آب بیک چو با عقل

دیده میدوزم و تیر تو ز دل درگذر است

شانه کوته کن از آنزلف که خونشد دل من

دل عشاق بدست آر که از جور رقیب

نکسلد دست دل خسته ز موی کمرت

بس نه من خواجه حدیث لب او میگویم

واعظان گویدم از مهر علی دل بردار

نیرّا همت از او جو که کرم دارانرا