همچو نی وصل تو هر دم که مرا یاد آید

همه عشاق ز بیداد بتان داد کشند

ناز صیاد دلا چونتو بسی کشته بدام

بس غریب است که گردیش بدامن نرسد

دل که چندی شده و بران ز تبه کاری عمر

من سر زلف تو گردم که کشد در سبدم

آنچه آید بسر من ز لب شیرینت

چه فتاده است در آنگو که همه عالم از او

مگرم روی جنونست که هر سونگرم

برنگشتی فلک از کاوش آهم ز جفا

غمت اربا دل من ناز فروشد چه عجب

پی در آبست خیال قدش از جانرود