چه بود با سر زلف تو کار جان بسر آید

سپر به پیش سپارد از این ستاره زمین را

بیا به بین که چه حال است از انتظار تو ما را

گر از نظر فکند تیره غمزه ام چه ملامت

فرشتۀ تو بدین ناز جان گداز و گر نه

هزار بار گرم بشکنی ز تیر جفا پر

بگو بجان ز کمان بر گذشت ناوک مژگان

نهال قدّ تو تا دیده دید یافت که آخر

جدا ز صورت جانان دلا ز دیده چه حاصل

سپر به پیش کشم من ز تیر ناز تو حاشا

کمر چگونه ندزدد زبار بحر تو نیر