ریش به از مرهم است گر نمک این است

شانه که غارتگر صبا بکمین است

اجر غلامی که سرکشید همین است

خط غبار رخت کتاب مبین است

سابقه عشق تا بروز پسین است

شیخ تنگ مایه را که خانه بنین است

سست مگیرش دلا که حبل متین است

نرگس مست تو خود گواه امین است

خواجه مرانش ز در که ملک یمین است