چنبر لاله و نسرین و گل و یاسمن است

آفت جان و بلای سر و آزار تن است

نشکنم گرچه سر زلف تو پیمان شکن است

ای دریغا که سر وعده شب مرگ من است

اندرین لب نتوان گفت که جای سخن است

هست شوخی که سراپا همه سحر است و فن است

شوخ چین آفت کشمیر و بلای ختن است

کوی سیبی است که آویخته بر نارون است

رو بهر سو که کند باز دلش در وطن است

شب تنهائیم آزادگی از پیرهن است

بعد از اینم هوس صحبت پیری کهن است

سبب شهرت شیرین بجهان کوهکن است