که بذوق دل ببوسم ز دهان دلفریبت

صنما که انس دارم بعتاب بی حسیبت

که بعشوه چو طفلان بخورد فریب سیبت

که دهد مشاطه زینت بنگار رنگ و زیبت

تو که خود بما نسازی چه شکایت از رقیبت

خود از اینحدیث ما را گله هاست با ادیبت

بچه کارم آید آنجان که نرفت در رکیبت

چو امید نیست دیگر که ببینم عنقریبت

نه بلا به نرم گردد دل سخت پرشکیبت

چو در آبگینه بینی بشمائل عجیبت

گل من تو را چه پروا که بسوخت عندلیبت

که غرور بر نیارد ز فراز بر نشیبت