من خود مجرّد از همه نام و نشانمی

در گوشۀ فراق تو پیر شکسته ام

گاهی ز تاب قهر تو درویش نینوا

گاه از جنون ز هلهلۀ کودکان برقص

گاهی بجستجوی تو دربان مسجدم

گاهی ز درد گریان چون ابر ؟؟

کوته کنم حدیث چو مومی بر آفتاب

مشکن رقیب بال و پر من ز سبک جور

بشکست اگر مرا دل از آن لعل دلقریب

زهد دراز رفته زیادم که سالهاست

خیل خیال اوست که بر چشم من رود

دوشم ز لطف بندۀ خود خواند من زوجد

مفکن مرا به پیچ و خم ایتار زلف دل

با من ز ظن مطلق و اصل عدم مخوان

صوفی تو هم بمذهب تثلیث خود مرا

من نی فقیه خشگم و نی صوفی ترم

پیر طریق من بجهان شاه اولیاست

قشری و صوفی و متفلسف ندا نما

لنگان همیروم ز پی کاروان دوست

ایشاه تا جور سگ خود خوان مرا که نیست

نیرّ مرا حقیر مبین بر طراز فرش

لیک از و بال طالع چندی چو دانه ای