ای ساقی جان آبی بر آتشم از می زن

مطرب تو هم از در مست باز آی و برافشان دست

تا عمر بود باقی باز آی ز زرّاقی

تا چند غم هستی در رفعت و در پستی

کوبند دلت چون شد کز خیمه بهامون شد

چونمو نکنی تا تن در عشق مکوب آهن

خواهی که رهائی دل ز اندیشۀ بیحاصل

سنجاب و خز ادکن بار است ترا بر تن

رو هستی مطلق جو باطل بهل و حق جو

بختی طمع پی کن طومار امل طی کن

خاک در جانان شو تاج سر شاهان شو

شاهنشه دین حیدر کیهان ور و کیوان فر

ما هالک و داقی اوست ما تشنه و ساقی اوست

نیرّ دل سودائی سر داده بشیدائی