زنی چو آتش می ساقیا بخر من هوشم

برو فقیه فریبم مده بوعدۀ فردا

نه از حشیق چو صوفی در اهتمام عروجم

رهین عهد لبی دلکشم که تا لب کوثر

بدور روی تو تا دیدم آندو زلف مسلسل

مگو خموش چرائی ز زخم خنجر قاتل

چه فتنۀ بود ندانم حریق آتش وصلت

تو خود که روی نپوشی طریق عدل نباشد

گرم به تیغ زنی بر نگردم از تو که یوسف

بگفتمش سخن مدعی ز گوش بدر کن

هزار قصه شنیدم ز لولیان شکر لب

بکو بشحنه سر راه من بلاوه نگیرد

چه حاجت است که نیرّ حدیث دل بتو گرید