می بنالم که بسر وقت رسد صیادم

سیر شد زینچمن سبز دل ناشادم

تیر کز شست بشد باز نیاید بکمان

کشت دور فلک از منت تعمیر مرا

من که از خلد برین دل نگران بستم بار

خواجه دشوار پسند است و مرا روی سیاه

چشم بر صورت منظور نه صوت و نه سخن

گله از آدم خاکی نه طریق ادبست

لطف سلطان ازل خواست که از سجدۀ خاک

نخورم غم که برد بار بد انگلشن قدس

نیرّ ابن نامه بدیوان عمل نتوان برد

وارث ساقی کوثر شه مهر افسر طوس