نور احمد مهر عالم تاب شد

شد بروج سیر آن نور صفی

آن مبارک فاتحت را خاتمه

نور پاک انبیا زان نور رست

شد همه ذرات اکوان جلوه گر

این چنین آئینۀ دارد ضرور

آزمایش خواست از قول الست

نوری و ناری ز هم ممتاز شد

ناویان جادرتک سجن گرفت

در نفوس افکند صیت الرحیل

هین فرود آئید از بالا به پست

خیمه در آب و گل آدم زنید

دانه فعل این نفوس مستطاب

برزگر وقت درو ماند خجل

برنچیند باغبان از نخل و تاک

کس نیابد زو نشان اندر هوا

پرتو او کس نبیند جز بخواب

جمله در چاه طبیعت شد فرود

که پریدندی بدان در اوج ذر

دست سلطان ازل در هم سرشت

در شبسان مزاج آب و گل

هر یک از مشکوه خود شد جلوه گر

شد مؤثر در مزاج خوب و زشت

این از آن رنگی پذیرفت آن از این

شد تقاضای تبه کاری پدید

با گروه انبیا و اوصیا

این سیه روئی که شوید ز بنوجوه

جز قتیل حق حبیب ابن الحبیب

نوح طوفان و حسین کربلا

رکن عقل از نور احمد شد بپا

حکمت آموز دبستان قضا

رکن طبعی از حسین ممتحن

می نبود آنجا بجز ذکر حسین

قصه کوته به که شد معنی دقیق

راه عشق است اینره حمام نیست

این شفاعتر است شرطی بس سترک

بر سریر جرم بخشی شه نشد

کرد جان بهر گنهکاران فدا

دست تا باشی ضعیفانرا پناه

باز کش کاین ظلمت آید مستتر

وین زپا افتادگانرا دست گیر

می نشان از آتش دوزخ حریق

تشنگانرا کن ز جوی شیر سیر

نقش جرم عاصیان میزن بر آب

ای مسیحا مردگانرا زنده کن

وین اسیران را رها کن از سعیر

می بکن آتش گلستان بر خلیل

نوح را برهان ز طوفان بلا

ده هزاران خضر را آب حیات

خون بدست آور که ثار الله توئی

خیمه در صحرای الا الله زن

بر گناه مجرمان کفاره باش

تا کند این ناتمامان را تمام

خاک ماتم زیر عالم را بفرق

می نشوید غیر آب چشم تر

کانچه گفتی جمله را دارم رضا

چون توئی جانان بسی سهل است سهل

هر چه گوئی بنده فرمان توام

مست عشقم مست عشقم مست عشق

عهد خود را نامه باید نوشت

مهر بر وی برنهاد و داشت بیش

مر گواهیرا بر او خاتم نهاد

شاد زی که خون بهای تو منم

خواهی از ما خواه یکرزان تست

در وفا گر از تو خواهد جز تو من

عاشقانه راند سوی کربلا