خردمند را می چه گوید خرد؟

بدان وقت گوید همیش این سخن

خرد بد نفرمایدت کرد ازانک

بر این قولت ای خواجه این بس گوا

نبینی که گر خار کارد کسی

اگر بد کنی چون دد و دام تو

بدی دام آهرمن ناکس است

بدی مار گرزه است ازو دور باش

اگر هیربد بد بود بد مکن

چو لعنت کند بر بدان بد کنش

چو هر دو تهی می برآیند از آب

هنر پیشه آن است کز فعل نیک

چو نیکی کند با تو بر خویشتن

کرا پیشه نیکی نشاندن بود

به دو جهان بی آزار ماند هر آنک

ز نیکی به نیکی رسد مرد ازان

خرد جز که نیکی نزاید هگرز

خرد ز آتش طبع آتش تر است

برون آرد از دل بدی را خرد

کرا دیو دنیا گرفته است اسیر

خرد پر جان است اگر بشکنیش

بدین پر پر تا نگیردت جهل

خرد عاجزاست از تو زیرا که جهل

مکش خویشتن را بکش دست ازو

خر بدگیاهی که نگواردش

تو را آرزوها چنین چون همی

بدین کوری اندر نترسی که جانت

چو ماهی به شست اندرون جان تو

از این بند و زندان به ناچار و چار

به خوشه اندر از بهر بیرون شدن

تو را تنت خوشه است و پیری خزان

دگرگون شدی و دگرگون شود

نگارنده آن نقش های بدیع

گلی کان همی تازه شد روز روز

همان سرو کز بس گشی می نوید

نوان از نود شد کزو بر گذشت

منو برگذشته نود بیش ازین

به فردا مکن طمع و، دی شدی، بگیر

پشیمانی از دی نداردت سود

درخت پشیمانی از دینه روز

گر امروز چون دی تغافل کنی

بر طاعت از شاخ عمرت بچن

به بازی مده عمر باقی به باد

نباید که چون لهو فردا ز تو

چمیدن به نیکیت باید، که مرد

نصیحت ز حجت شنو کو همی