چند گوئی که؟ چو ایام بهار آید

روی بستان را چون چهرهٔ دلبندان

روی گلنار چو بزداید قطر شب

زاروار است کنون بلبل و تا یک چند

گل سوار آید بر مرکب و، یاقوتین

باغ را از دی کافور نثار آمد

گل تبار و آل دارد همه مه رویان

بید با باد به صلح آید در بستان

باغ مانندهٔ گردون شود ایدون که ش

این چنین بیهده ای نیز مگو با من

شست بار آمد نوروز مرا مهمان

هر که را شست ستمگر فلک آرایش

سوی من خواب و خیال است جمال او

نعمت و شدت او از پس یکدیگر

روز رخشنده کزو شاد شود مردم

تا نراند دی دیوانه ت خوی بد

فلک گردان شیری است رباینده

هر که پیش آیدش از خلق بیوبارد

نشود مانده و نه سیر شود هرگز

گر عزیز است جهان و خوش زی نادان

هر کسی را ز جهان بهرهٔ او پیداست

می بکار آید هر چیز به جای خویش

نرم و تر گردد و خوش خوار و گوارنده

سازگاری کن با دهر جفاپیشه

کر بدآمدت گهی، اکنون نیک آید

گه نیازت به حصار آید و بندو دز

گه سپاه آرد بر تو فلک داهی

نبود هرگز عیبی چو هنر، هرچند

مر مرا گوئی برخیز که بد دینی

گیسوی من به سوی من ندو ریحان است

شاخ پربارم زی چشم بنی زهرا

ور همی گوئی من نیز مسلمانم

من تولا به علی دارم کز تیغش

فضل بر دود ندانی که بسی دارد

چون برادر نبود هرگز همسایه

سنگ چون زر نباشد به بها هرچند

دین سرائی است برآوردهٔ پیغمبر

به سرا اندر دانی که خداوندش

علی و عترت اوی است مر آن را در

خنک آن را که به علم و به عمل هر شب