این سخن مایهٔ خردمند است

بر ره ناسزا نه خرسند است

گرت پاداش ایچ پیوند است

کان دگر کیمیای دلبند است

که سلب را بپا که افگنده است؟

که رهی مر تو را خداوند است

مادرت برگذار فرزند است

تا چو تو چند بود یا چند است

مر تو را عمر خود دم و بند است

گردش چرخ بین که گریند است