چشم بیناست همانا اگرت گوش کر است

بسی از مرغ سبک پرتر و پرنده تر است؟

اندر این گنبد گردنده پس یکدگر است؟

چون ندانی که دل عالم جسم بشر است؟

چون همی دانی کو معدن علم و فکر است؟

چون بر این قافلگی مردم سالار و سر است؟

تو از این جای حذر گیر که جای حذر است

تو خرد ورز وگر بیشتر از خلق خر است

گر چه این خر رمه از علم و خرد بی خبر است

به خرد میوه شود خوش که جهان چون شجر است

که بسی سنگ به دریا در بیش از گهر است

سوی یزدان دانا محتشم و با خطر است

بر سزای بشر و برگ سزای بقر است

همه خار و خس دان هر چه به جز تخم و بر است

نیست در برگ سخن بلکه سخن در ثمر است

نبود مردم، هرچند که مردم صور است

نه بصیر است کسی کش به سر اندر بصر است

جز که هشیار کسی کز خردش پاو پر است

پس خبر گوی مر از آنچه برون زین اکر است

نرم چون باد و یا سخت چو خاک و حجر است

پس دلیل است که آن چیز ازو نرم تر است

بی نهایت نبود کاین سخنی مشتهر است

نیک بنگر که نه این کار کسی بدنگر است

آنچ ازو زیر تو آمد دگری را زبر است

سخنت سوی خردمند محال و هدر است

نتوان گفت که خالق را زیر و زبر است

زبر و زیر همه جمله به زیر قمر است

ور چه رهبر به سوی عالم عقلی نظر است

گر خرد را به دل و جان تو بر، ره گذر است

بشنو از من سخنی کاین سخنی مختصر است

بر خزینهٔ خرد و علم خداوند در است

اوست دریا و دگر یکسره عالم شمر است

با کریمی ی نسبش، تا به قیامت اثر است

سوی پیمانش، که پیمانش از آتش سپر است

همچو او کیست که فضل و هنر او را سیر است؟

قیمت مرد ندانی که به فضل و هنر است؟

باب علم نبی و باب شبیر و شبر است

زی ره و سیرت اویت پسرش راهبر است

که ز تایید خدائی به درش بر حشر است

بر سر رایت او سورت فتح و ظفر است

نصر و تایید سوی حضرت او بر سفر است

به کف اوست ازیرا پسر آن پدر است

کف اوشاید بودن که جهان را جگراست

آنکه در عالم اجسام چنینش پسر است

رحمت و فضل تو زی حجت تو منتظر است

به مدیج پدر و جدت و مدح تو تر است

در دماغ و دهن بنده ت عود و شکر است

همچنین بندهٔ زارت به خراسان سمر است

تا خداوند زمان را به سوی من نظر است