ای به خور مشغول دایم چون نبات

خود چنین بر شد بلند از ذات خویش

یا کسی دیگر مر او را بر کشید

جسم بی صانع کجا یابد هگرز

چند در ما این کواکب بنگرند

گر بخواهی تا بدانی گوش دار

بنگر اندر لوح محفوظ، ای پسر

جز درختان نیست این خط را قلم

خط ایزد را نفرساید هگرز

زندگان هرسه سه خط ایزدند

زندهٔ حق را به چشم دل نگر

این که می بینی بتانند، ای پسر

خلق یکسر روی زی ایشان نهاد

همچنان چون گفت می گوید سخن

حیلت و رخصت بدین در فاش کرد

لاجرم دادند بی بیم آشکار

عاقلان را در جهان جائی نماند

کس نیارد یاد از آل مصطفی

کس نجوید می نشان از هفت زن

بر نخواند خلق پنداری همی

هر زمان بتر شود حال رمه

گر بخواهد ایزد از عباسیان

وای بومسلم که مر سفاح را

من ز لذت ها بشستم دست خویش

بر امید آنکه یابم روز حشر