جز این مردمان را گمانی خطاست

رونده است همواره بیشی و کاست

گیا باشد، این پیر گیتی گیاست

ازیرا سخن را درین رویهاست

بدان گوز در مغز مردم سزاست

گیا چون نکو بنگری مغز ماست

چو بندیشی، و این جهان آسیاست

به دندان مرگ، ای پسر، راست راست

به دندان ما در گیا را فناست

پس از مرگ ما را امید بقاست

که بر پادشاهان همه پادشاست

اگر دست یزدانش گویم رواست

چنان چون برین قول ایزد گواست

مسیحیت بسیار و بی منتهاست

که مر زندگی را گیا کیمیاست

که بوی و مزه و رنگ را مبتداست

که با خالق و خلق پاک آشناست

وگر من پدرتم گیا خود نیاست

بقا و فنا را درو التقاست

پس این گوهر عالی و پربهاست

چنو هر کسی بربقا مبتلاست

که اینجای بس ناخوش و بی نواست

ز کردار دیو است و نر اژدهاست

نه جای محابا و روی و ریاست

همه وعدهٔ او سراسر هباست

یکی دود چون دیوش اندر قفاست

به زیر سر نعمتش در بلاست

هر آنچه ش گمانی بری کان تو راست

که شرش رکاب و عنانش عناست

همه غدر و مکر و فریب و دهاست

کزو خیر هرگز نخواهدت خاست

که او راست فرمان و تقدیر و خواست

کزایشان یکی عقل و دیگر هواست

ازیرا خرد بس مبارک عصاست

ازیرا رهت بر سرای جزاست

که گوئی «از ایزد مرا این قضاست»

ازیرا گنه درد و طاعت شفاست

که بهتر رهی راه خوف و رجاست

سوی عاقلان مر زبان را زناست

که این هر دو بر تو وبال و وباست

که خرسندی از گنج ایزد عطاست

گر از بند آزت امید رهاست

ازیرا که این زان و آن زین جداست

که پرهیز بهتر ز ملک سباست

که این هر دو از عادت مصطفاست

که بار درخت سخاوت ثناست

به گیتی درختی و باری کجاست

ازیرا هوا چشم دل را عماست

اگر گرد او مر هوا را چراست

اگر هیچ در خاطر تو ضیاست

اگر شعر فاضل کسائی کساست