96
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۷۴
آنچه ت بکار نیست چرا جوئی؟
وانچه ت ازو گریز چرا گوئی؟
به روئی ار به روی کسی آری
بی شک به رویت آید بی روئی
خوش خوش از جهان و جوانمردی
پیش آر و پیش مار خوی نوئی
بدخو عقاب کوته عمر آمد
کرگس دراز عمر ز خوش خوئی
این زال شوی کش چتو بس دیده است
از وی بشوی دست زناشوئی
بنده مشو ز بهر فزونی را
آن را که همچو اوئی و به زوئی
گر دانشت به مال به دست آمد
پس مال می به دانش چون جوئی؟
چون می فروشی آنچه خریده ستی؟
خونی ز خون ز بهر چه می شوئی؟
جان را به علم پوش چو پوشیدی
تن رابه ششتری و به کاکوئی
روشن روانت گنه ز بی علمی
تیره تنت چو مشک به خوش بوئی
پوینده این جهان و فروزندی
او را از این قبل به تگاپوئی