آن قوت جوانی وان صورت بهشتی

تا صورتت نکو بود افعال زشت کردی

پشتی ضعیف بودت این روزگار، چون دی

گر جوهریت بودی بر روی خوب صورت

واکنون که عاریت بود آن نیکوی ببردند

بحری است ژرف عالم کشتیش هیکل تو

عطاروار یک چند از کبر و ناز و گشی

واکنون که ریسمان گشت آن سنبلت همانا

ای جسته دی ز دستت فردا به دست تو نه

پنجاه سال رفتی از گاهواره تا گور

راهی است این که همبر باشد درو به رفتن

لیکن دو راه آید پیش این روندگان را

در معده ت آتش آمد مشغول شد بدو دل

فتنه شدی و بی دین بر آتش غریزی

کوشش به حیله آمد با خوردنت برابر

گوئی که من ندانم چیزی و بی گناهم

با یکتنه تن خود چون بس همی نیائی

گر در بهشت باشد نادان بی تعبد

چون گوروار دایم بر خوردن ایستادی

ای حجت خراسان بانگت رسید هرجا