دیوی است جهان پیر و غداری

باغی است پر از گل طری لیکن

گر نیست مراد خستن دستت

این بلعجبی است، خوش کجا باشد

زنهار مشو فتنه برو زیرا

بشکست هزار بار پیمانت

لیکن چو به دام خویش آوردت

صد سالت اگر ز مکر او گویم

روز و شب بیخ ما همی برد

هر روز یکی لباس نو پوشد

روزی سقطی شکار او باشد

فرقی نکند میان نیک و بد

ماری است کزو کسی نخواهد رست

زین پیش جز از وفای آزادان

مر طغرل ترکمان و چغری را

استاده بدی به بامیان شیری

بر هر طرفی نشسته هشیاری

از فعل بد خسان این امت

ابلیس لعین بدین زمین اندر

یک چند به زاهدی پدید آمد

بگشاد به دین درون در حیلت

گفتا که «اگر کسی به صد دوران

چون گفت که لا اله الا الله

تا هیچ نماند ازو بدین فتوی

وین خلق همه تبه شد و بر زد

هر زشت و خطای تو سوی مفتی

ور زاهدی و نداده ای رشوت

گوید که «مرا به درد سر دارد

و امروز به مهتری برون آمد

گوید که «نبود مر خراسان را

خاتون و بگ و تگین شده اکنون

باغی بود این که هر درختی زو

در هر چمنی نشسته دهقانی

پر طوطی و عندلیب اشجارش

دیوی ره یافت اندر این بستان

بشکست و بکند سرو آزاده

ننشست ازان سپس در این بستان

وز شومی او همی برون آید

گشتند رهی او ز نادانی

اقرار به بندگی او داده

من گشته هزیمتی به یمگان در

چون دیو ببرد خان و مان از من

مانده است چو من در این زمین حیران

بیچاره شود به دست مستان در

یک حرف جواب نشنود هرگز

ای مانده چو من بدین زمین اندر

هرچند که خوار و رنجه ای منگر

زنار، اگرچه قیمتی باشد،

چون کار جهان چنین فرا شوبد

چون دود بلند شد به هر حالی

این دیو هزیمتی است اینجا در

آن خانه که عنکبوت برسازد

پس زود کندش ساخته لیکن

گر باز به دام او درآویزد

ای باز سپید و خورده کبگان را

بنشین بی کار ازانکه بی کاری

یک سو کش سرت ازین گشن لشکر

این خوب سخن بخیره از حجت