آسایشت نبینم ای چرخ آسیائی

ما را همی فریبد گشت دمادم تو

بس بی وفا و مهری کز دوستان یکدل

هر کو همیت جوید تو زو همی گریزی

بسیار گشت دورت تا مرد بی تفکر

ایام بر دو قسم است آینده و گذشته

پس تو به وقت حاضر نزدیک مرد دانا

پس تو که روزگارت با اول است و آخر

وان را که بی بصارت یافه همی در آید

هرگز قدیم باشد جنبدهٔ مکانی؟

پرگرد باغ و بی بر شاخ و خلنده خاری

جز زاد ساختن را از بهر راه عقبی

آن را که دست و رویت چون دوستان ببوسد

صیاد بی محابا هرگز چو تو ندیدم

هرکس پس تو آید از مکر وز مرائی

ای داده دل به دنیا، از پیش و پس نگه کن

از بس خطا و زلت ناخوب ها که کردی

گر هوش یار داری امروز بایدت جست

زین اژدهای پیسه نتواندت رهاندن

با خویشتن بیندیش، ای دوست، تابدانی

رفتند همرهانت منشین بساز توشه

جز خواب و خور نبینم کارت، مگر ستوری؟

بس سالها برآمد تا تو همی بپوئی

مر هر که را بینی یا هر کجا نشینی

کشت خدای بودی اکنون تو زرد گشتی

گر تو ز بهر خدمت رفتن به پیش میران

از بس که بر تو بگذشت این آسیای گیتی

اکنون که از تو بنهفت آن بت رخ زدوده

ترسم به دل فروشد از سرت آن سیاهی

ورنه به کار دنیا چون جلد و سخت کوشی

چندین چرا خرامی آراسته بگشی

تن زیر زیب و زینت جان بی جمال و رونق

طاووس خواستندت می آفرید از اول

از دوستی دنیا بندهٔ امیر و شاهی

کی بازگشت خواهی زی خالق، ای برادر

گر توبه کرد خواهی زان پیش باید این کار

چون نیز هیچ طاقت بر کردنت نماند

گر همت تو این است، ای بی تمیز، پس تو

ور سوی تو صواب است این کار سوی دانا

چون آشنات باشد ابلیس مکر پیشه

نشگفت اگر نداند جز مکر خلق ایراک

دجال را نبینی بر امت محمد

یارانش تشنه یکسر و ز دوستی ی ریاست

بازار زهد کاسد، سوق فسوق رایج

ترکان به پیش مردان زین پیش در خراسان

امروز شرم ناید آزاده زادگان را

آب طمع ببرده است از خلق شرم یارب

تو شعرهای حجت بر خویشتن به حجت