ای آدمی به صورت و بی هیچ مردمی

گر اسپ نیست استر و نه خر، تو هم چن او

کم دید چشم من چو تو زیرا که چون کمند

چون خم همی خوری و جزین نیستت هنر

بی هیچ خیر و فضل و همه سر پر از فضول

آن به که خویشتن برهانی ز رنج خویش

کژدم که رنج و درد دهد مر تو را، ز تو

اندر دم است کژدم بد را هلاک سرش

از مردمی به صورت جسمی مکن بسند

مردم به دانشی تو چو دانا شوی رواست

نامی نکو گزین که بدان چون بخوانمت

بوالفضل بلعمی بتوانی شدن به فضل

حاتم میان ما به سخاوت سمر شده است

چون خود گزید تیره دل و جانت جهل را

فاضل کنند نامت اگر تو به جد و جهد

چون گشته ای به سان پلاس سیه درشت؟

برآسمانت خواند خداوند آسمان

واکنون که خوانده ای تو و لبیک گفته ای

تدبیر برشدن به فلک چون نمی کنی؟

یک رش هنوز بر نشدستی نه یک به دست

کم بیش دهر پیر نخواهد شد اسپری

درویش رفت و مفلس جمشید از این جهان

کس را وفا نیامد از این بی وفا جهان

رفتند همرهان و تو بیچاره روز روز

آگاه نیستی که چگونه کجا شدند

هر کس رهی دگرت نمودند نو به نو

این گفت «اگر به خانهٔ مکه درون شوی

وان گفت که «ت ز قول شهادت عفو کنند

رفتن به سوی خانهٔ مکه است آرزوت

وز بیم تشنگی قیامت به روز و شب

گر راست گفتت آنکه تورا این امید کرد

فردات امید سندس و حور و ستبرق است

رستن به مال نیست به علم است و کارکرد

چون روی ناوری به سوی آسمان دین

آن روز هیچ حکم نباشد مگر به عدل

گمراه گشته ای ز پس رهبران کور

هرچند جو به سوی خران به ز گندم است

بد را ز نیک باز ندانی همی ازانک

دست خدای گیر و از این ژرف چه بر آی

داند به عقل مردم دانا که بر زمین

ای دردمند دور مشو خیره از طبیب

ایمن برو به راه، ز کس بدرقه مجوی،

ای حجت زمین خراسان، به شعر زهد

گر سوی اهل جهل به دین متهم شوی

گر جز که دین توست و رسول تو در دلم،