تا عمر مگر برین بفرجامی

وآید به نشاط حسی از نامی

گه خفته به زیر شاخ بادامی

از بهر چه مانده ای بدین خامی؟

از جامه به جام، اگر بننجامی

فرجام نگر، چه فتنه بر جامی؟

و آگاه نه ای که مانده در دامی

هرچند که بر فلک چو بهرامی

امروز چنین چو کبگ چه خرامی؟

منگر چندین به زلفک لامی

در چاچ و، به وقت شام در شامی

لیکن چو ستم کنی خویش و رامی

استاده ز بهر اسپ و استامی

بس سست و میانه کار و هنگامی

یا تو نه سزا و اهل پیغامی

گه در چه ژرف و گاه بر بامی

خون علما به دم بیاشامی

از پر خوردن همی نیارامی

ور شیعی خواندت علی نامی

با زهد چو بو یزید بسطامی

لیکن سوی خاص کمتر از عامی

تا چند کشی محال و ناکامی؟

جز زشتی و خامی و بی اندامی؟

تو آدم اهل و اهل احکامی

مر نوح زمان خویش را سامی

گرچه به تن از جهان اجسامی

شاهان همه روبه و تو ضرغامی

زیرا تو توانگر از جهان تامی

تو عالم حس را سرانجامی

تو صاحب ذوالفقار و صمصامی