چو رسم جهان جهان پیش بینی

به تاریکی اندر گزاف از پس او

همانا چنین مانده زین پست از آنی

چو استر سزاوار پالان و قیدی

جهان مادری گنده پیر است، بر وی

به مادر مکن دست، ازیرا که بر تو

یکی گوهر آسمانی است مردم

به شخص گلین چونکه معجب شده ستی؟

نه در خورد در است گل، پس توزین تن

وطن مر تو را در جهان برین است

جهان مهین را به جان زیب و فری

جهان برین و فرودین توی خود

سزای همه نعمت این و آنی

به جان خانهٔ حکمت و علم و فضلی

اگر می شناسی جهان آفرین را

وگر بد سگالی و نشناسی او را

جهانا من از تو هراسان ازانم

خسیسی که جز با خسیسان نسازی

بر آزادگان کبر داری ولیکن

یکی بی خرد را به گه بر نشانی

هم آن را که خود خوانده باشی برانی

اگر مردمی بودیئی گفتمی مر

ولیکن تو این کار ساز اختران را

به خاصه تو ای نحس خاک خراسان

برآشفته اند از تو ترکان نگوئی

امیرانت اصل فسادند و غارت

مکان نیستی تو نه دنیا نه دین را

فساد و جفا و بلا و عنا را

تو ای دشمن خاندان پیمبر

تو را چشم درد است و من آفتابم

سخن تا نگوئی به دینار مانی

چو تیره گمانی تو و من یقینم

تو مر زرق را چون همی فقه خوانی

خراسان چو بازار چین کرده ام من

چو یکسر معین تو گشتند دیوان

کمینه معینند دیوانت یکسر

به میدان تو من همی اسپ تازم

تو ای حجت مؤمنان خراسان

برانندت آن گه که ایزدت خواند

دل مؤمنان را ز وسواس امانی

جز از بهر مالش نجوید تو را کس

بها گیر و رخشانی ای شعر ناصر

بر اعدای دین زهری و مؤمنان را