گرگ آمده است گرسنه و دشت پر بره

گرگ، از رمه خواران و رمه، در گیا چران

گرگ گیا بره است و بره گرگ را گیاست

بنگر در این مثال تن خویش را ببین

از بهر آنکه تا بره گیری مگر مرا

گر نه بره نه گرگ نه ای، بر در امیر

ترسی همی که ار تو نباشی ز لشکرش

گر تو به آستی نزنی میثرهٔ امیر

فخری مکن بدانکه تو میده و بره خوری

زیرا که هم تو را و هم او را همی بسی

چون نشنوی همی و نبینی همی به دل؟

وز آرزوی آنکه ببینی شگفتیی

چیزی همی عجب تر از این تن چه بایدت

این جان پاک تو ز چه رو مانده است اسیر

گر جای گیر نیست چو جسم این لطیف جان

دو قوصره همی به سفر خواست رفت جانت

بنگر که چون به حکمت در بست کردگار

گر تو تماخره کنی اندر چنین سفر

بر منظره به قصر تماشا چه بایدت؟

آن را کن آفرین که چنین قصرت او فگند

بنگر به خویشتن و گرت خیره گشت مغز

جری است بر رهت که پدرت اندروفتاد

گیتی زنی است خوب و بد اندیش و شوی جوی

بگریزد او ز تو چو تو فتنه شدی برو

غره مشو به رشوت و پاره ش که هرچه داد

با بی قرار دهر مجو، ای پسر، قرار

از مکر او تمام نپرداخت آنکه او

نقدی سره است عمر و جهان قلب بد، مده

در خنبره بماند دو دستت ز بهر گوز

من زرق او خریدم و خوردم به روی او

آخر به قهر او خبرم داد، هم چنین

خوابت همی ببرد، من انگشت ازان زدم

تو خفته ای خوش ای پسر و چرخ و روز و شب

گرتو به خواب و خور بدهی عمر همچو خر

برگیر آب علم و بدو روی جان بشوی

چون دست و پای پاک نبینمت جان و دل

پیری کجا برد ز تو گرمابه و گلاب

چون می فروکشد سر سروت فلک به چاه

بپذیر پند اگرچه نیایدت پند خوش

از حجت خراسان آمدت یادگار