جوانی شد، او را فراموش کن

تو را چند گه تن وشی پوش بود

اگر دیبهٔ جان همی بایدت

ز نادیدنی چشمها کور ساز

به دل باش بیدار و خفته به چشم

ز گفتار خیر و به دیدار حق

ز چهرت بخوان آنچه یزدان نبشت

ز حکمت خورش جوی مرجانت را

ز دین حکمت آموز و بقراط را

خلالوش جویان دین بی هش اند

اگر نوش تو زهر کرد این فلک

وگر دوشت از تو به غفلت بجست