خود تیره به روی و فعل تو روشن

دیوی سیهی به لولو آبستن

چون پنبه شوی به کوه بر خرمن

در باغ بشست سبزه پیراهن

در کرد به دست و بست بر گردن

پرورده به آب چشم آهرمن؟

چرخ از تو خزید در خز ادکن

نه خواب و قرار و نه خور و مسکن

گه همچو یکی پر آب پرویزن

از دلت همی بباید آهختن

بربود سپید خلعت بهمن

با چندن سوده آب چون سوزن

جز سنبل و کرویا و آویشن

با زلف بنفشه عارض سوسن

سوسن به مثل چو خنجر بیژن

بربود ز خلق دل به مکر و فن

گشتند همه دنان به گرد دن

چون است که مانده ام به زندان من

طنبوری و پای کوب و بربط زن

یکی بنگر به چشم دلت، ای سن

صد جای دریده موزهٔ مذن

از دبهٔ مزگت افگند روغن

سر بر نکند ز مستی آن کودن

پری برکن به پیش من بفگن

از مشت پر ارزنش یکی ارزن

گرد در او نشایدت گشتن

صد کاج قوی به تارکش برزن

نیکو نبود فرشته در گلخن

جز دشمن خویش به مثل یک تن

بر آل رسول مصطفی دشمن؟»

واندر دل، کینه چون که قارن

آن زین سو باز وین از آن سو زن

گر چند به نرخ زر شدی آهن

این گنبد پر چراغ بی روزن

به قدرت و فضل خویش بپراگن

من پیش که دانم این سخن گفتن؟

پیغمبر توست روز پاداشن