چرخ پنداری بخواهد شیفتن

شاخ را بنگر چو پشت دل شده

ابر آشفته برآمد وز دمن

زیر میغ تیره قرص آفتاب

باد مهر مهرگان چون برفگند

آفتاب از اوج زی دریا شتافت

شاه رومی چون هزیمت شد ز ما

زین قبل می کرد باید هر شبی

دوش نامد چشمم از فکرت فراز

شب سیاه و چرخ تیره من چو مور

چون زشب نیمی بشد گفتم مگر

زهر تابنده ز چرخ تیره جرم

نور راه کهکشان تابان درو

وان ثریا چون ز دست جبرئیل

جیش چرخ از نور پوشیده سلاح

ای سپاهی کز سر خاور بود

از نهیب تیرتان هر شب زمین

لرز لرزنده غضنفر در عرین

از چه می ترسد به شب هر جانور؟

ای به غفلت خفته زیر دام دهر

دام و دد را دام می سازی و باز

روز و شب را دهر حبلی ساخته است

خویشتن دار، ای جوان، از پیر دهر

من ندیدم گنده پیری همچنین

نیستش کار، ای برادر، روز و شب

گر ندانی کوچه خواهد با تو کرد

بر سرم یک دسته مرزنگوش بود

مر مرا بفریفت از آغاز کار

تن بدو دادم چنین تا گوشتم

دل بگردان زو و گرد او مگرد

آفتاب آز اگر رنجه کندت

لشکر آز و نیاز و حرص را

خلق یکسر بت پرستان گشته اند

بت برست از بت پرست و تو همی

بت نشسته در میان پیرهنت

خویشتن بشناس و بر خود باز کن

ور به دین اندر بخواهی داد داد