ای ستمگر فلک ای خواهر آهرمن

نرم کرده ستیم و زرد چو زردآلو

اینکه شد زرد و کهن پیرهن جان است

عاریت داشتم این را از تو تا یک چند

من ز حرب چو تو آهرمن کی ترسم

من دل از نعمت و عز تو چو بر کندم

زن جادوست جهان، من نخرم زرقش

زرق آن زن را با بیژن نشنودی

همچو بیژن به سیه چاه درون مانی

چون همی بر ره بیژن روی ای نادان

صحبت این زن بدگوهر بدخو را

صحبت او مخر و عمر مده، زیرا

طمع جانت کند گر چه بدو کابین

مر مرا بر رس از این زن، که مرا با او

خوی او این است ای مرد، که دانا را

کودن و خوار و خسیس است جهان و خس

خاصه امروز نبینی که همی ایدون

به خراسان در تا فرش بگسترده است

خلق را چرخ فرو بیخت، نمی بینی

زین خسان خیر چه جوئی چو همی دانی

خویشتن دار چو احوال همی بینی

این خسان باد عذابند، چو نادانان

چون طمع داری افروختن آتش

دل بخیره چه کنی تنگ چو آگاهی

این جهان معدن رنج و غم و تاریکی است

معدن نور بر این گنبد پیروزه است

گر به شب بنگری اندر فلک و عالم

تو مر این گلخن بی رونق تاری را

مسکن شخص توست این فلک ای مسکین

اندر این جای سپنجی چه نهادی دل؟

که ت بگفته است که اندیشه مدار از جان

دشمن توست تن بد کنش ای غافل

همه شادی و طرب جوید و مهمانی

گوید « از عمر وز شادی چه بود خوشتر؟

لیکن این نیست روا گر تو همی خواهی

چه کنی دنیا بی دین و خرد زیرا

مرد بی دین چو خر است، ار تو نه ای مردم

خری آموختت آن کس که بفرمودت

نیک بندیش که از بهر چه آوردت

چشم و گوش و سخن و عقل و زبان دادت

آن کن از طاعت و نیکی که نداری شرم

پیش ازان که ت بشود شخص پراگنده

بس که بگذشت جهان بر تو و جز عصیان

از بد کرده پشیمان شو و طاعت کن

سخن حجت بشنو که همی بافد

سخن حکمتی و خوب چنین باید