به چه ماند جهان مگر به سراب

چون شدستند خلق غره بدو

زانکه مدهوش گشته اند همه

گر ندیدی طناب هاش، ببین

بر مثال یکی پلیته شدی

از چه شد همچو ریسمان کهن

خوش خوش این گنده پیر بیرون کرد

وان نقاب عقیق رنگ تو را

چند گفتی و بر رباب زدی

بس کن از قصهٔ رباب کنونک

چون بینی که می بدرندت

پس خویشت کشید پنجه سال

گر نه ای مست وقت آن آمد

همه بگذشت بر تو پاک چو باد

وین ستمگر جهان به شیر بشست

ماندی اکنون خجل، چو آن مفلس

چشمت از خواب بیهشی بگشای

سپس دین درون شو ای خرگوش

هر زمان برکشد به بام بلند

آنگهیت ای پسر ندارد سود

همه آن کن که گر بپرسندت

گر بترسی ز تافته دوزخ

سوی او تاب کز گناه بدوست

گنه ناب را ز نامهٔ خویش

ز آتش حرص و آز و هیزم مکر

ز آتش آز برفروختهٔ خویش

نیک بنگر به روزنامهٔ خویش

با تن خود حساب خویش بکن

به حرام و خطا چو نادانان

مرغ درویش بی گناه مگیر

ای سپرده عنان دل به خطا

بر خطاها مگر خدای نکرد

همچو گرگان ربودنت پیشه است

خوی گرگان همی کنی پیدا

در ثیاب ربوده از درویش

کارهای چپ به بلایه مکن

تخم اگر جو بود جو آرد بر

خود نبینی مگر عذاب و عنا

چون از آن روز برنیندیشی

واندرو بر گناه کار، به عدل

چونکه از خیل دیو نگریزی

بر پی اسپ جبرئیل برو

بس نمانده است کافتاب خدای

تو زغوغای عامه یک چندی

سپس یار بد نماز مکن

که شود سخت زود دیو لعین

بر ره دین حق پیش از صبح

اندر این ره ز شعر حجت جوی

نو عروسی است این که از رویش