از من برمید غمگسارم

گرد در من همی نیارد

زین عارض همچو پر شاهین

نشناخت مرا رفیق پارین

چون چنبر چفته دید ازیرا

وز طلعت من زمان به زر آب

گر گویمش این همان نگار است

با جور زمانه هیچ حیلت

زین دیو چو جاهلان نترسم

یزدانش نداد هیچ دستی

کرد آنچه توانش بود و طاقت

کافور سپید گشت ناگه

این تن صدف است و من بدو در

چون در تمام گردم، آنگه

جز علم و عمل همی نورزم

تیمار ندارم از زمانه

تا روی به سوی من نیارد

در دست امیر و شاه ندهم

زین پاک شده است و بی خیانت

هرگز نشوم به کام دشمن

نه منت هیچ ناسزائی

بر اسپ معانی و معالی

چون حمله برم به جمله خصمان

چشم حکما به خار مشکل

بر سیرت آل مصطفی ام

نزدیک خران خلق ایراک

ای جاهل ناصبی، چه کوشی

تو چاکر مرد با دوالی

رنجیت نبود تا گمانت

واکنون که شدی ز حالم آگاه

از دور نگه کنی سوی من

شادان شده ای که من به یمگان

در کوه بود قرار گوهر

چونان که به غار شد پیمبر

هرچند که بی رفیق و یارم

من شکر خدای را به طاعت

باری نه چو تو ز خمر دنیا

شاید که ز شهر خویش دورم

زیرا که بس است علم و حکمت

گر کنده شده است خان و مانم

شاید که نداندم نفایه

گر تو به تبار فخر داری

اشعار به پارسی و تازی

ای آنکه چهار یار گوئی

شش بود رسول نیز مرسل

از پنج چو بهتر است ششم

ای بار خدای خلق یکسر

من شیعت حیدرم عفو کن

من رانده ز خان و مان به دینم