طمع ندارم ازین پس زخلق جاه و محل

حرام را چو ندانستمی همی ز حلال

به طبع رفت به زیرم همی جهان جهان

دوان به سوی من از هر سوی حلال و حرام

من فریفته گشته به جهل، تکیه زده

فگند پهن بساطی به زیر پای نشاط

مرا خبر نه ازانک این جهان مرد فریب

گر از دروغ و ز درغل جهی بجه ز جهان

مدار دست گزافه به پیش این سفله

ز پیش آنکه تو را برنهد به طاق جهان

محل و جاه چه جوئی به چاکری ز امیر؟

به دست جان تو بر دنبلی به دست طمع

روا بود که به میر اجل تو پشت کنی

تو را به درگه میر اجل که برد؟ طمع

وگر اجل به امیر اجل نیز رسد

چرا که باز نگردی به طاعت خالق

به توبه تازه شود طاعت گذشته چنانک

حلال و خوش خور و طاعت کن و دروغ مگو

چو گور دشت بسی رفته ای نشیب و فراز

چو روزگار بدل کرد تیر تو به کمان

هزار شکر خداوند را که خرسند است

اگرچه زهد و مناقب جمال یافت به من

شرف همی به حمل یابد آفتاب ارچند

به زهد و طاعت یابد عمارت و نزهت

سبک به سوی در طاعت خدای گرای

اگرچه غرقه ای از فضل او نمید مباش

به سوخته بر سرکه و نمک مکن که تو را

مکن چنانکه در این باب عامیان گویند

سوار چون تو نباشد به نزد مرد حکیم

دراز گشت مقامت در این رباط کهن

چو کاهلان همه خوردی و چیز نلفغدی

ازین ربودی و دادی بدان به زرق و فسوس

تو را جوانی و جلدی گلیم و سندل بود

همه شدند رفیقان، تو را بباید شد،

رهی درازت پیش است و سهمگن که درو

دروغ و مکر و خلل بر ره تو خار و خس است

به راستی رو، پورا، و راستی فرمای

نخست منزلت از دین حق به راستی است

اگر به دین حق اندر به راستی بروی

چو گاو مهمل منشین ز دین و، دانش جوی

یکیت مشعله باید، یکی دلیل به راه

ز جهل بر وحلی، گر به علم دین برسی

به گوش در سخن حجت ای پسر عسل است