گر دگرگون بود حالت پارسال

تیر بودی چون شده ستی چون کمان؟

ای نشاندهٔ دست روز و سال و ماه

پر صقالت بود روی، از گشت چرخ

گر عیالت بود دی فرزند و زن

با جمال اکنون کجا جوید تو را؟

گر ز تو بگریزد آن که ت می بجست

زانکه چون دیگر شده ستی سر به سر

ای بسی مالیده مردان را به قهر

روزگار آنجات می خواند که نیست

مال و ملک از زهد و از طاعت گزین

فعل نیکو را لباس جانت کن

روی نیکو زشت باشد هر گهیک

جز کز اصل نیک ناید فعل نیک

در تن ناخوب فعل نیک را

دیوت از طاعت پری گردد چنانک

نیک نام از صحبت نیکان شوی

چون سوی خورشید دارد روی خویش

دانیال از خیرها شد نامور

مر تو را سگالد یار تو

گر طمع داری مدیح از من همی

بی همال است از خلایق مصطفی

راستی را پیشه کن کاندر جهان

راستی در کار برتر حیلت است

چون فرود آمد به جائی راستی

جانور گردد همی از راستی

جز به دین اندر نیابی راستی

زشت بار است، ای برادر، بار آز

گر کمندی یابد از روی طمع

ور بکاری آزمون را تخم آز

اسپ آزت سوی بدبختی برد

من بر این مرکب فراوان تاختم

زین سواری حاصلی نامد مرا

زین اسپ آز ذل است ای پسر

تا فرود آئی به آخر گرچه دیر

سوی شهر بی نیازی ره بپرس

گرد دنیا چند گردی چون ستور؟

گر همی عز و جلالت بایدت

عمر فانی را به دین در کار بند

یافته ستی روزگار، امروز کن

آن جهان را این جهان چون آینه است

گر گهی باشد خیال و گاه نه

گر به دنیا در نبینی راه دین

بی گمان شو زانکه ناید حاصلی

علم را از جایگاه او بجوی

قال اول جز پیمبر کس نگفت

جز که زهرا و علی و اولادشان

صف پیشین شیعتان حیدرند

حبل ایزد حیدر است او را بگیر

بی خطر باشد فلان با او چنانک

تا نبودم من به حیدر متصل

همچو این تاریک رویان روی من

چون به من بر تافت نور علم او

شعر من بر علم من برهان بس است