ای خفته همه عمر و شده خیره و مدهوش

هر گه که همیشه دل تو بیهش و خفته است

این دهر نهنگ است، فرو خواهد خوردنت

بیدار شو از خواب و نگه کن که دگر بار

باغی که بد از برف چو گنجینه نداف

وین کوه برهنه شده را باز نگه کن

بربسته گل از ششتری سبز نقابی

بر عالم چشم دل بگمار به عبرت

در باغ پدید آمد مینوی خداوند

بنگر که چه گویدت همی گنبد گردان

گویندهٔ خاموش به جز نامه نباشد

گویدت همی: گر چه دراز است تو را عمر

دانی که بقا نیست مگر عمر، پس او را

این عاریتی تن عدوی توست عدو را

ور عاریتی باز ستاندت تو رخ را

از میش تن خویش به طاعت چو خردمند

زین خانهٔ الفنج و زین معدن کوشش

پرهیز همی ورز، در الفغدن دانش

با طاعت و با فکرت خلوت کن ازیراک

در طاعت بی طاقت و بی توش چرائی؟

چون بر تو هوای دل تو می بکشد تیر

تو جوشن دین پوش، دل بی خردت را

در معده ت بر جان تو لعنت کند امشب

تو گردنت افراخته وان عاجز مسکین

هر چند تو را نوش کند جاهلی آتش

ای حجت اگر گنگ نخواهی که بمانی