پشتم قوی به فضل خدای است و طاعتش

پیش خدای نیست شفیعم مگر رسول

با آل او روم سوی او هیچ باک نیست

دین خدای ملک رسول است و، خلق پاک

گر سوی آل مرد شود مال او چرا

بر بندهٔ تو طاعت تو نیست نیم از انک

گفتت که بنده را تو به بی طاعتی مکش

اندر حمایتی تو ز پیغمبر خدای

پیغمبر است پیش رو خلق یکسره

آل پیمبر است تو را پیش رو کنون

فرزند اوست حرمت او چون ندانیش

آگه نه ای مگر که پیمبر کرا سپرد

آن را سپرد کایزد مر دین و خلق را

آن را که چون چراغ بدی پیش آفتاب

آن را که همچو سنگ سر مره روز بدر

آن را که در رکوع غنی کرد بی سؤال

آن را که چون دو نام نهادش رسول حق

آن را که هر شریفی نسبت بدو کنند

آن را که کس به جای پیمبر جز او نخفت

آن را که مصطفی، چو همه عاجز آمدند،

شیری، مبارزی، که سرشته است کردگار

در حربگه پیمبر ما معجزی نداشت

قسمت نشد به خلق درون دوزخ و بهشت

در بود مر مدینهٔ علم رسول را

گر علم بایدت به در شهر علم شو

او آیت پیمبر ما بود روز حرب

گنج خدای بود رسول و، ز خلق او

هر کو عدوی گنج رسول است بی گمان

شیر خدای را چو مخالف شود کسی

شیر خدای بود علی، ناصبی خر است

هرک آفت خلاف علی بود در دلش

لیکن چو حرمت تو بدارد تو از گزاف

اندر مناظره سخن سرد ازو مگیر

چون علم نیستش که بگوید، جز این محال

دشنام دارد او همه حجت کنون ولیک

دعوی همی کند که من اهل جماعتم

ابلیس قادر است ولیکن به خلق در

قیمت سوی خدای به دین است و خلق را

نصرت به دین کن ای بخرد مر خدای را

غره مشو به دولت و اقبال روزگار

دنیا به سوی من به مثل بی وفا زنی است

نیک است ازان که نیک و بدش بر گذشتنی است

زهر است نعمتش چو نیابد همی رها

با محنتش به نعمتش اندر مکن طمع

شاید که همتم نبود صحبت جهان

بسیار داد خلعتم اول وزان سپس

از روزگار و خلق ملولم کنون ازانک

بی حاجتم به فضل خداوند، لاجرم،

تا در دلم قران مبارک قرار یافت

منت خدای را که نکرده است منتی

منت خدای را که به وجود امام حق

آن بی قرین ملک که جز او نیست در جهان

با طلعت مبارک مسعود او ز سعد

یارب، به فضل خویش تو توفیق ده مرا

و اندر رضای او گه و بیگه به شعر زهد

مستنصری معانی و حکمت به نظم و نثر