ای خداوند این کبود خراس

که به آل رسول خویش مرا

تا متابع بوم رسول تو را

هم مقصر بوم به روز و به شب

شکر و حمد تو را زبان قلم است

نامه ها پیش تو همی آید

هیچ کاری از این دو نامه برون

آتش دوزخ است ناقد خلق

داد من بی گمان بر آیدمی

وز گروهی که با رسول و کتاب

این ستوران کرده در گردن

من چه کردم اگر بدان جاهل

با نبوت چه کار بود او را

لاجرم امتش به برکت او

دو مخالف بخواند امت را

برده گشتند یکسر این ضعفا

به خراسی کشید هر یک شان

هر چه کان گفت «لایجوز چنین»

اینت مسکر حرام کرد چو خوگ

دو مخالف امام گشته ستند

نشد از ما بدین رسن یک تا

لیکن اندر دل خسان آسان

از ره نام همچو یک دگرند

لیکن از راه عقل هشیاران

ای خردمند هوش دار که خلق

سخت بد گشت نقدها مستان

دور باش از مزوری که به مکر

تیزتر گشت و جهل را بازار

نیست از نوع مردم آنک امروز

خرد و جهل کی شوند عدیل؟

می شتابد چو سیل سوی نشیب

من همانا که نیستم مردم

تا اساس تنم به پای بود

پاس دارم ز دیو و لشکر او

نبوم ناسپاس ازو که ستور