شب شد و اشک خزان ، مردمک پنجره ها را شست

وز پس پرده ی پنهان فراموشی

مشعل یا تو در خانه ی تاریک ، چراغ افروخت

ناگهان ، خاطر من چون افق آینه روشن شد

ناگهان ، سینه ی من در تب دیدار بهاران سوخت

یاد تو ، بوی چمن های پر از برف و شقایق را

با مناجات خروسان سخرحیز ، نثارم کرد

از نهانگاه دلم ، چشمه ی غم های جهان جوشید

لقمه ی بغض فرو خورده ی من راه گلو بر بست

گریه ی سرشارتر از ابر بهارم کرد

یاد تو ، عکس در آیینه ی تنهایی من انداخت

یاد تو ، پنجره ای را به شب غربت من بگشود

نظر از پنجره بر بام شب افکندم

قرص ماه از پس ابری که روان بود ، نمایان بود

با خود اندیشه کنان گفتم

آسمان ماه درخشان خزانی را

همچو آیینه به دیوار افق کوبید

قله ای کو ؟ که من از اوجش

دست بگشایم و آن آینه برگیرم

تا در او ، لحظه ی پایان جوانی را

چون شفق در گذر آب توانم دید

این گمان بود که چون روزنه ای در دل تاریکی

رهنمونم شد و از خانه برونم راند

نردبانی که مرا تا به لب فلک می برد

از بن کوچه ی خاموش به خویشم خواند

تیره ی پشت برافراخته ی او را

با قدم های عمودی ، همه پیمودم

پای بر پله پنجاه و نهم سودم

ناگهان ، کاه بر آن پله فروغ افشاند

پله روشن شد و پیرامون او ، تاریک

زیر لب ، با دل خود گفتم

آه ! من یک قدم دیگر

از زمین دور شدم یک نفس دیگر

به زمان نزدیک

من ازین پله که پا بر کمرش دارم

صورت کودکی و سیرت پیری را

هر دو ، در آینه ی ماه توانم دید

سهم جمشید اگر جام جهان بین بود

من ، جهان را به از آن شاه توانم دید

ناگهان معجزه ای شوم ، حقیقت یافت

ماه ، پیش آمد و من چهره ی پیرم را

در دل آینه اش دیدم

وز دگرگونی آن چهره هراسیدم

خواستم تا نظر از آینه بردارم

دیدم افسوس که آن لحظه ی هول انگیز

در پی خواب فریبنده ی سوداها

لحظه ی باز رسیدن به حقایق بود

بار دیگر به دلم گفتم

تو ، اگر ماه درخشان خزانی را

به خطا آینه غیب نما خواند ی

معنی غیب ندانستی

ورنه این ماه که تصویر کهنسالی من در اوست

بی گمان آینه ی دق بود

ماه ، بر پله شصتم تافت

پله روشن شد و پیرامون او تاریک

باز من یک قدم دیگر

از زمین دور شدم یک نفس دیگر

به زمان نزدیک

وز بلندای سحرگاهان

شاید از روزنه ای پنهان

در دل خانه ی متروک نظر کردم

صبح آمد و یاد تو ، دگر باره

در فراموشی ایام ، نهان می شد

در غیاب من و تو ، ساعت دیواری

با دو انگشت فسونکارش

زخمه بر تار زمان می زد

نغمه پرداز حیات گذران می شد

عکس من ، در دل قاب غبار آلود

به چراغی که تو افروخته بودی ، نگران می شد

آری آن چهره که یک روز ، جوان می زیست

پیر می گشت و جهان ، باز ، جوان می شد