کسی هست پنهان و پوشیده در من

که هر بامدادان و هر شامگاهان

به نفرین من می گشاید زبان را

مرا قاتل روز و شب می شمارد

وزین رو پس از مرگ خونین آن دو

به من با سر انگشت تهدید و تهمت

نشان می دهد سرخی آسمان را

سرانجام در گوش من می خروشد

که ای ناجوانمرد حکم از که داری ؟

که در خاک و خون می کشی این و آن را

من از تهمتش غم ندارم ، ولی او

درون مرا زین سخن می خراشد

که ای پیر ، ای پیر خاکسترین مو

به یاد آور امروز ، در خاک مغرب

خردی خویش در خاوران را

تو بودی که از کودکی تا کهولت

به قتل شب و روز ، بستی میان را

تو از نسل اعراب صحرانشینی

که در اوج تاریکی جاهلیت

به خون می سرشتند ریگ روان را

تن دختران را از آغوش مادر

ه گور فنا می سپردند یکسر

که تا آن شکمباره ی بی ترحم

فروبندد از فرط لذت دهان را

ن از خشم بر می فروزم که : بس کن

من از مرز و بومی کلام آفرینم

که لحن مسیحایی شاعرانش

تن مرده را روح می بخشد از نو

جوان می کند پیر افسرده جان را

صدا ، پاسخم می دهد با درشتی

که : گر این چنین است ، ای مرد غافل

چرا سال ها زنده در گور کردی

شب و روز را ، این دو طفل زمان را ؟

ور از جاهلیت نشانی نبودت

چرا ، چون بیابان نوردان وحشی

به خاک سیه کوفتی روزها را

به خون سحر غسل دادی شبان را ؟

چرا در دل شوره زاران غربت

پیاپی به گور بطالت سپردی

پس از کشتن نوبهاران خزان را ؟

من این گفته ها را جوابی نگویم

مگر آنکه یک روز در پیش داور

ز دل بر زبان آوردم داستان را

بدو گویم : آری کسی هست در من

که از وحشت تلخ در خاک خفتن

طلب می کنی هستی جاودان را

ولی چون بدین آرزو ره ندارد

به جای یقین می نشاند گمان را

مرا قاتلی سنگدل می شمارد

که جان شب و روز را می ستانم

تو گویی که در پشت این کینه جویی

نهان می کند وحشتی بیکران را

خدایا ! اگر نیکخواه منستی

مرا از کمند کلاهش رها کن

سپس ، ایمن از طعنه ی او

به من بازگردان امید و امان را

وگر رفته را زنده در گور کردم

به حالم ببخشای ، اما ازین پس

به من روح عیسای مریم عطا کن

که عمری دگرباره بخشم جهان را