تا جرعه ای ز خون دلم نوش می کنی

آن شمع مهر را که به جان برفروختم

هر دم مرا به بوی دلاویز موی خویش

ترسم که همچو طبع تو سوداییم کند

راز نهان عشق خود از چشم من بخوان

گر یک نظر به جوش درون من افکنی

ای ماه ! رخ مپوش که چون شب ، دل مرا

ما را که بر وصال تو دیگر امید نیست

گفتار نغز سایه ی ما گرچه نادر است