بغض باران در گلویش بود

کوچه گرم از گفتگویش بود

بوی شب های بیابان را

گونه ی خیس خیابان را

من پر از اندوه او بودم

همچنان در گفتگو بودم

اشک بر سیمای غمناکش

در فضای چشم نمناکش

چون رگی از خون ما پر بود

بوسه ها گرم و نفس بر بود

پلک سنگین مرا می بست

تا به بوی خاک می پیوست

تن چو پیچک بر تنم می دوخت

بوسه لب های مرا می سوخت

یاد از آن شب ها که می دانی

روزهای سرد بارانی

بغض باران در گلوی اوست

کوچه گرم از گفتگوی اوست